Επίσημα στοιχεία για την ύπαρξη του χωριού υπάρχουν από τον 17^ο αιώνα. Μέχρι το 1927 ονομαζόταν “Ραβνά” και πιο παλιά “Ραβουνά”. Τη χρονιά εκείνη αλλάχθηκε το όνομα του σε Πετροκέρασα από τα πολύ ωραία κεράσια που παραγόντουσαν στο χωριό και η ποικιλία τους ήταν μοναδική σε όλη την Ελλάδα. Για πρώτη φορά το όνομα “Ραβουνά” συναντάται σε επιγραφή του 1746 στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους. Στη συνέχεια συναντάται πολλές φορές σε επιγραφές, βιβλία, χειρόγραφα και διάφορα άλλα έγγραφα αρκετών μονών του Αγίου Όρους. Την περίοδο εκείνη το χωριό ήταν αρκετά μεγάλο με καθαρά χριστιανικό πληθυσμό. Σύμφωνα με καταγραφές του 1771 το χωριό “Ραβουνά” συγκαταλέγεται μαζί με τη “Γαλάτιστα”, τη “Βάβδο”, τον “Χορτιάτη” και το “Λιβάδι” στη δικαιοδοσία του  Ισχάκ Πασά και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό μετά τη “Γαλάτιστα”. Στο τέλος του 18^ου αιώνα μεγαλώνει ακόμη περισσότερο και γίνεται από τα μεγαλύτερα της περιοχής. Σύμφωνα με τον ιστορικό Κ. Παπαρηγόπουλο την εποχή εκείνη ήταν ένα  από τα 12 κεφαλοχώρια  της Χαλκιδικής.

Τον Μαΐο του 1821 το χωριό πήρε ενεργά μέρος στην επανάσταση με δικό του οπλαρχηγό που ονομαζόταν Ρήγας και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Πιο συγκεκριμένα ο Ρήγας συγκρότησε ένοπλο σώμα που υπαγόταν στη γενική διοίκηση του Εμμανουήλ Παπά και όταν τα στρατεύματα του Χάψα νικήθηκαν στα Βασιλικά και του Εμμανουήλ Παπά στο Λαγκαδά, ο Ρήγας οργάνωσε την άμυνα του χωριού. Οι Τούρκοι προσέγγισαν το χωριό από την μεριά του Ζαγκλιβερίου και παρά την αντίσταση των κατοίκων του που πάλεψαν ηρωικά, το κατέλαβαν, το έκαψαν και αφού έσφαξαν τους περισσότερους κατοίκους, πήραν φεύγοντας μαζί τους και πολλούς ζωντανούς για να τους πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα. Οι λιγοστοί κάτοικοι που σώθηκαν και δεν έπεσαν στα χέρια των Τούρκων κατευθύνθηκαν προς την Κασσάνδρα. Όταν το 1822 ο σουλτάνος έδωσε αμνηστία στους επαναστατημένους, οι λίγοι διασωθέντες κάτοικοι γύρισαν πίσω στα πάτρια εδάφη. Από τις πεντακόσιες οικογένειες που υπήρχαν στο χωριό πριν την καταστροφή του, επέστρεψαν μόνο δεκαπέντε.

Στο Μακεδονικό αγώνα τα Πετροκέρασα υπήρξαν κέντρο τροφοδοσίας και διακίνησης ανταρτών. Το 1905 ιδρύεται στο χωριό εθνικό σωματείο με το όνομα «ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ». Οι ενέργειες της αδελφότητας δεν είναι εξακριβωμένες λόγω της μυστικής της δράσης, αλλά από διηγήσεις γερόντων του χωριού είναι γνωστό πως σε συνεργασία με το Ελληνικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης συγκέντρωνε χρήματα και τρόφιμα για τον εφοδιασμό των ανταρτών του Μακεδονικού Αγώνα.

Στο Αλβανικό έπος οι κάτοικοι του χωριού όπως όλοι οι Έλληνες, πολέμησαν τον εχθρό γενναία, δίνοντας και την ίδια τους τη ζωή για την πατρίδα και τα ιδανικά τους. Εκατόν είκοσι τρία ήταν τα παλικάρια από τα Πετροκέρασα που πολέμησαν ηρωικά και με αυταπάρνηση στα βουνά της Πίνδου. Δυο από αυτούς σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης και έμειναν για πάντα θαμμένοι εκεί, ενώ δυο επέστρεψαν τραυματίες.

 

Σήμερα, τα Πετροκέρασα διατηρώντας έντονα τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα “ζουν και αναπνέουν” στους πρόποδες της βουνοκορφής Ομβριανός και οι Πετροκερασιώτες, απλοί και φιλόξενοι, προσφέρουν ότι μπορούν στη πατρίδα, στην κοινωνία, και στον συνάνθρωπο που έχει την ανάγκη τους.

 

Τα ιστορικά στοιχεία προέρχονται από τα βιβλία του κ. Καρτσιώτη Θεμ. Μιχάλη

(Τα Πετροκέρασα)

Έκδοση: Μ.Α.Σ. Ομβριανός Πετροκεράσων